Hrvtski film u periodu 2000-2017. proživljava preporod, te preuzima vodeću ulogu u post-jugoslavenskom prostoru. Pojavom Hrvatskog audio vizualnog centra (2008) stvaraju se i institucionalni uvjeti istog procesa. Na sadržajnoj razini, novi filmovi fokusiraju četiri teme:

• Propitivanje događaja u ratu 1991-1995. iz dezideologizirane perspektive
• Poratna stvarnost
• Netrpeljivost prema “drugome” (podređeni stranac)
• Odnos Hrvata prema kapitalizmu (nadređeni stranac)

U tom kontekstu stvara se tzv. “film normalizacije” koji se opire tzv. “filmu balkanizacije”, ali pritom i stvara stereotipska rješenja otpora. Iz iste perspektive moguće je provesti semiotičku analizu stereotipova naracija, odnosno stereotipskih građenja filmskih karaktera obzirom na sljedeće modele: modaliteti reprezentacije, odnos denotacije, konotacije i mita, retorički tropi i intertekstualnost. Izlaganje fokusira izabrane primjere hrvatskog filma u navedenom periodu, te na njih analitički primjenjuje navedene obrasce semitičke analize, apostrofirajući širi kulturni kontekst preobrazbe hrvatskog društva.