IV. Кардашеву задаватъ друга тема.
Кардашевъ се намрѫщи отъ това „едно – тò“; значи имаше и друго!
Каишевъ си запали цигарото, исплю шушкитѣ тютюнъ изъ устата си и продължи:
— Едно – тò. Второ. Да ви помолѫ за една услуга, понеже вия като поетъ… разбирате? За госпожа̀та… искамъ да ѝ направитѣ нѣщо...
— Какво?
— Желаѭ да ми напишете една… полиграма въ стихове.
Кардашевъ се усмихна.
— Телеграма?
— Не телеграма… Ние хиледи телеграми сме били до сега… Въ стихове да бѫде полиграмата.
— А, епиграмма?
— Да! епиграма, за госпожа̀та ми, покойната… Зарѫчалъ съмъ ѝ мраморенъ паметникъ… Сега желаѭ – вий знайте азъ колко съмъ я обичалъ – да и́ издѫлбаятъ нѣколко хубави думици, сирѣчъ, една поезийка, ама хубавичка.
— Епитафия искате да кажете!
— Епитафия! да!
И Каишевъ като приближи до Кардашева устата си, изъ която лъхна пакъ конячната атмосфера, фана да му говори повѣрително:
— Колко се обичахме, брате мой! Азъ на вази само могѫ да кажѫ: тя бѣше ангелъ небесенъ… Плакахъ, когато умрѣ. Зе я Господъ, и азъ останахъ самъ… гледашъ
ме… имаше и тѣло хубаво… Епитафията напишете, да бѫде кратичка, нѣколко стихчета, разумѣвате? Но вѫтре да турите, сирѣчъ, какъ е била, – ангелъ небесенъ – какъ е умрѣла, като едно цвѣте… какъвъ любовъ сме си имали помежду си, и че втора нѣма да намѣрѫ, като госпожа̀та ми. Азъ искамъ, който чете да плаче… Четире стихчета само! Турете въ тѣхъ, че се е поминала на двайсеть и петата си година и три мѣсеца, точно. Мѣсецитѣ оставете! И селото ѝ: Желява. Името ѝ: Дойна – не забравяй. Много добродушно сърдце имаше и много голѣмъ разумъ, сирѣчъ… Четири-петь само… Но азъ заради госпожа̀та нарочно щѫ дойдѫ подиръ обѣдъ да ви расправѭ хубаво, какъвъ ни е билъ живота, та да земете но̀имата… Слушате?