·г҃· ⁘ Ѡ ꙖДЕНИИ⁘

1. О ꙗдении рече притъчъникъ: аще сѧдеши вечерѧти на трапезѣ сильнꙑихъ: разѹмьнѣ разѹмѣваи прѣдъполагаѥмаꙗ ти (Prov 23:01): и въздрьжи рѹкѹ си: вѣдꙑи ꙗко тебе ради си пригOTоваѥть (Prov 23:02):

2. аще ли несꙑтьнѣи ѥси (Prov 23:02) не похощи сластьмъ ѥго (Prov 23:03):

3. И дрѹгꙑи рече: на трапезѣ ли велицѣ сѣлъ ѥси:   не раздвигни грьтани своѥго на неи: и не рьци мъногоѥ на неи (Sir 31:12):

4. помѧни ꙗко зъло ѥсть око лѹкаво (Sir 31:13): ꙗможе аще възьриши: не простьри рѹкꙑ си: и не гнети + сѧ съ нимь въ солилѣ (Sir 31:14): разѫмѣи еже ѥсть искрьнѧаго ѡтъ себе: и о вьсѣхъ вещахъ размꙑшлѧи (Sir 31:15):

5. ꙗждь ꙗко и чл҃вѣкъ прѣдълежѧщаꙗ ти: а не дрѧзгъни ++ а не жиї да не възненавидѣнъ бѹдеши (Sir 31:16): прѣстани прьвоѥ на   казаниꙗ ради: и не ꙗждъ лихо сꙑти да не прѣтъкнеши сѧ (Sir 31:17): и аще посрѣдѣ мъногъ сѣдиши: пьрьвѣѥ ихъ не простираи рѹкꙑ своѥꙗ (Sir 31:18):

6. ꙗко довьльно чл҃кѹ наказанѹ малоѥ (Sir 31:19):

7. моси же: вънемли себѣ самъ (Deut 08:08) г҃лѧ: еда ꙗдъи насꙑщъ сѧ· забѹдеши (Deut 08:12) г҃а б҃а своѥго (Deut 08:14):

8. Такожде и апостолъ аще ꙗсте: аще ли пиѥтѥ: аще ли чъто творите: вьсе въ славѹ   бж҃иѭ творите (1C 10:31):

9. а не въ сѹмьнѣниꙗ размꙑшлении: (R 14:01)

10. овъ бо вѣрѹѥть ꙗсти вьсе: а изнемагаꙗи зелиѥ да ꙗсть: (R 14:02)

11. и наводить: ꙗдꙑи неꙗдѹщааго да не ѹкарѧѥть: и неꙗдꙑи ꙗдѹщааго да не осѹждаѥть (R 14:03): тꙑ бо къто ѥси осѹждаꙗ тѹждего раба: своѥмѹ г҃ѹ стоить· или падаѥть (R 14:04):

12. И паⷦ҇: ꙗдꙑи г҃ѹ ꙗсть: и хвалить б҃а: и неꙗдꙑи г҃ѹ не ꙗсть·   и хвалить б҃а (R 14:6):

13. И пакꙑ: не брашъна ради разарѧи дѣло бж҃иѥ (R 14:20):

14. И наводить: вьсе ѹбо чисто: нъ зъло прѣтꙑниѥмь ꙗсти (R 14:20):

15. И блаженъ не осѹждаꙗи себе о немьже покѹшаѥть сѧ (R 14:22): а сѹмьнѧи сѧ: аще ꙗсть осѹждѧѥть сѧ: зане не OTъ вѣрꙑ (R 14:22):

16. обаче брашъно насъ не поставить прѣдъ бо҃мь (1C 8:8):

17. ибо аще ꙗмъ избꙑтъкѹѥмъ:   ни аще не ꙗмъ: лишимъ сѧ: (1C 8:8)

18. И притъчъникъ: не прѣлъсти себе сꙑтостиѭ чрѣва (Prov 24:15):

19. дш҃а бо въ сꙑтости сѹщи: медѫ рѹгаѥть сѧ: дш҃и же скѹдьнѣ и горькоѥ сладъко бꙑваѥть (Prov 27:07):

20. Апостолъ же: очищаꙗ брашъна рече: ꙗже б҃ъ сътвори на сънѣданиѥ съ похвалениѥмь: вѣрьнꙑимъ: и познавъшиимъ истинѹ (1Tim 04:03): ꙗко вьсе съзьданиѥ божиѥ   ѥ добро: и ничътоже OTъметьно съ благодариѥмь ꙗдомо (1Tim 04:03):

21. свѧщаѥть бо сѧ словомь бж҃иѥмь: и молитвоѭ (1Tim 4:5):

22. и вьсе чисто чистꙑимъ (Tt 01:15) :

23. и на ꙗдениѥ дрѹгъ дрѹга жидѣте (1C 11:33):

24. рече же и законъ: ꙗдъ и насꙑщъ сѧ благословестви г҃а б҃а своѥго (Deut 08:10):

25. И дв҃дъ благодарѧ дасть веселиѥ въ срьдьце моѥ: OTъ плода пьшеницѧ   и вина и масла (Ps 004:07):

26. И па(к): ꙗко насꙑти д҃шѧ тъщѧ: и дш҃ѧ ал꙽чѹща наплъни благъ (Ps 106:09)

27. Благꙑи же г҃ь хOTѧи намъ съмѣреномъ бꙑти рече: ѥгда възъванъ бѹдеши на пиръ: не сѧди на прѣдьниїмь мѣстѣ: еда чъстьнѣи тебе бѹдеть зъванꙑ имъ (L 14:8):

28. и шъдъ зъвавꙑи тѧ и оного: речеть ти даждъ семѹ мѣсто: и тъгда   начънеши съ стѹдомь послѣдьнеѥ мѣсто дрьжѧти (L 14:9):

29. нъ ѥгда зъванъ бѹдеши: шъдъ сѧди на послѣдьниїмь мѣстѣ: да егда придеть зъвавꙑи тѧ: речеть ти: дрѹже: посѧди вꙑше: тъгда бѹдеть ти слава прѣдъ вьсѣми сѣдѧщиими съ тобоѭ (L 14:10):

30. ꙗко вьсь вꙑсѧи сѧ обнизѣѥть: и низѧи сѧ възвꙑсить сѧ: (L 14:11)  

31. и се же на разѫмъ и пользѹ довьлѣло бꙑ:

32. добро же ѥ припомѧнѫти и їовлеѥ: рече бо: аще ли и хлѣбъ свои единъ ꙗхъ: а сирOTѣ не подахъ (Iob 31:17): ꙗко OTъ ѹности моѥꙗ кръмлѧахъ ꙗко OTьць (Iob 31:18):

33. И па(к): г҃ь: ѥгда твориши обѣдъ: или вечерю: не зови дрѹгъ твоихъ: ни сѹсѣдъ богатъ: еда коли и ти тѧ такожде възовѹть: и бѹдеть ти въздатва (L 14:12):  

34. нъ егда твориши пиръ: зови ѹбогꙑꙗ + нищаѧ: маломощи: хромꙑ: слѣпꙑ: (L 14:13)

35. и блаженъ бѹдеши ꙗко не имѹть въздати ти: въздасть же ти сѧ въ въстаниѥ правьдьнꙑихъ (L 14:14):

36. томѹ г҃ѹ нашемѹ іс҃у х҃ѫ слава въ вѣкꙑ АМИН

 

ΛΟΓΟΣ Γʹ. Περὶ ἑστιάσεως. HOMILIA III. De convivio.

1. Περὶ τῆς ἑστιάσεώς φησιν ὁ Παροιμιαστής· Ἐάν καθίσῃς δειπνῆσαι ἐπὶ τραπέζης δυναστῶν, νοητῶς νόει τὰ παρατιθέμενά σοι (Prov 23:01): καὶ ἐπίβαλε τὴν χεῖρά σου, εἰδὼς ὅτι δεῖ σε τοιαῦτα παρασκευάζειν (Prov 23:02).

2. Εἰ δὲ ἀπληστότερος εἶ (Prov 23:02) μὴ ἐπιθύμει τῶν ἐδεσμάτων αὐτοῦ (Prov 23:03).

3. Καὶ ἕτερός φησιν· Ἐπὶ τραπέζης μεγάλης ἑκάθισας, μὴ ἀνοίξῃς φάρυγγά σου ἐπʼ αὐτῆς (Sir 31:12).

4. Μνήσθητι ὅτι κακὸν ὀφθαλμὸς πονηρὸς (Sir 31:13g): οὗ ἐὰν ἐπιβλέψῃς, μὴ ἐκτείνῃς τὴν χεῖρά σου, καὶ μὴ συνθλίβου αὐτῷ ἐν τῷ τρυβλίῳ (Sir 31:14)· νόει τὰ τῶν πλησίον ἐξ ἑαυτοῦ, καὶ ἐπὶ παντὶ πράγματι διανοοῦ (Sir 31:15).

5. Φάγε ὡς ἄνθρωπος τὰ παρακείμενά σοι, καὶ μὴ διαμασοῦ, ἵνα μὴ μισηθῇς (Sir 31:16)· παῦσαι πρῶτος χάριν παιδείας, καὶ ἁπληστεύου, μὴ πρότερος κόψῃς (Sir 31:17)· καὶ εἰ ἀνὰ μέσον τῶν πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος αὐτῶν μὴ ἐκτείνῃς τὴν χεῖρά σου (Sir 31:18).

6. Ὡς ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ τὸ ὀλίγον (Sir 31:19).

7. Ὁ δὲ Μωϋσῆς, Πρόσεχε σεαυτῷ (Deut 08:08) λέγων, μὴ φαγὼν καὶ ἐμπλησθεὶς ἐπιλάθῃ (Deut 08:12) Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου (Deut 08:14).

8. Καὶ ὁ Παῦλος· Εἴτε ἐσθίετε, εἴτε πίνετε, εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε (1C 10:31).

9. Καὶ μὴ εἰς κρίσεις διαλογισμῶν (R 14:1).

10. Ὁ μὲν γὰρ πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει (R 14:2).

11. Καὶ ἐπάγει· Ὁ ἐσθίων, τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω · καὶ ὁ μὴ ἐσθίων, τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω (R 14:3)· σὺ γὰρ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει (R 14:4).

12. Καὶ πάλιν· Ὁ ἐσθίων,   Κυρίῳ ἐσθίει, καὶ εὐχαριστεῖ τῷ Θεῷ· καὶ ὁ μὴ ἐσθίων, Κυρίῳ οὐκ ἐσθίει (R 14:6).

13. Μὴ ἕνεκεν βρώματος κώλυε τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ (R 14:20).

14. Καὶ ἐπάγει· Πάντα μὲν καθαρὰ, ἀλλὰ κακὰν τῷ ἀνθρώπῳ τῷ διὰ προσκόμματος ἐσθίοντι. (R 14:20):

15. Καὶ, Μακάριος ὁ μὴ κρίνων ἑαυτὸν ἐν ᾧ δοκιμάζει. (R 14:22): Ὁ δὲ διακρινόμενος ἐὰν φάγῃ, κατακέκριται, ὅτι οὐκ ἐκ πίστεως (R 14:22).

16. Βρῶμα δὲ ἡμᾶς παρίστησι¹  τῷ Θεῷ (1C 8:8).

17. Οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν, περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν, ὑστερούμεθα²  (1C 8:8)

18. Καὶ ὁ Παροιμιαστής· Μή ἀπατηθῇς χορτασίᾳ³  κοιλίας (Prov 24:15).

19. Ψυχὴ γὰρ ἐν πλησμονῇ οὖσα κηρίοις ἐμπαίζει⁴ · ψυχῇ δὲ ἐνδεεῖ, καὶ τὰ πικρὰ γλυκέα φαίνεται (Prov 27:07):

20. Ὁ δὲ Ἀόστολος, καθαρίζων τὰ βρώματα, φησίν· Ἃ ὁ Θεὸς ἔκτισεν εἰς μετάληψιν μετὰ εὐχαριστίας τοῖς πιστοῖς, καὶ ἐπεγνωκόσι1 τὴν ἀλήθειαν (1Tim 4:3), ὅτι πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλὸν, καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον μετὰ εὐχαριστίας λαμβανόμενον (1Tim 4:3).

21. Ἁγιάζεται γὰρ διὰ λόγου καὶ ἐντεύξεως (1Tim 4:5).

22. Καί, Πάντα καθαρὰ τοῖς καθαροῖς (Tt 1:15).

23. Καί, Εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε (1C 11:33).

24. Φησὶ δὲ καὶ ὁ νόμος· Φαγὼν καὶ ἐμπλησθεὶς, εὐλόγησον Κύριον τὸν Θεόν σου (Deut 08:10).

25. Καὶ ὁ Δαβὶδ εὐχαριστῶν ἔλεγεν· Ἐδωκας εὐφροσύνην εἰς τὴν καρδίαν μου, ἀπὸ καρποῦ σίτου καὶ οἴνου καὶ ἐλαίου (Ps 004:07).

26. Καὶ πάλιν· Ὅτι ἐχόρτασε ψυχὴν κενὴν, καὶ ψυχὴν πεινῶσαν ἐνέπλησεν ἀγαθῶν (Ps 106:09).

27. Ὁ δὲ ἀγαθὸς Κύριος, θέλων ἡμᾶς μετριοφρονεῖν, φησίν· Ὅταν καθίσῃς εἰς ἄριστον, μὴ κατακλιθῇς εἰς πρωτοκλισίαν, μή ποτε ἐντιμότερός σου ᾖ κεκλημένος ὑπʼ αὐτοῦ (L 14:8)·

28. καὶ ἐλθὼν ὁ σὲ καὶ ἐκεῖνον καλέσας, ἐρεῖ σοι· Δὸς τούτῳ τόπον, καὶ τότε ἄρξῃ μετʼ αἰσχύνης τὸν ἔσχατον τόπον μετέχειν (L 14:9).

29. Αλλʼ ὅταν κατακλιθῇς, πορευθεὶς ἀνάπεσε εἰς τὸν ἔσχατον τόπον, ἵνʼ ὅταν ἔλθῃ ὁ κεκληκώς σε, εἴπῃ σοι· Φίλε, προσανάβηθι ἀνώτερον. Τότε ἔσται σοι δόξα ἐνώπιον πάντων τῶν συνανακειμένων σοι (L 14:10),

30. ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν, ταπεινωθήσεται, καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν, ὑψωθήσεται (L 14:11).

31. Και ταῦτα μὲν εἰς σύνεσιν καὶ ὠφέλειαν ἱκανά.

32. Καλὸν δὲ καὶ ἐπιμνησθῆναι καὶ τοῦ Ἰώβ. Φησὶ γάρ· Εἰ δὲ καὶ τὸν ψωμὸν μόνος ἔφαγον, καὶ οὐχὶ ὀρφανῷ μετέδωκα (Iob 31:17), ὅτι ἐκ νεότητός μου ἐξέτρεφον ὡς πατήρ (Iob 31:18).

33. Καὶ πάλιν ὁ Κύριος· Ὅταν ποιῇ ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου, μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου, μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου, μηδὲ γείτονας πλησίον1 σου, μήποτε καὶ αὐτοί σε ἀντικαλέσωσι, καὶ γένηταί σοι ἀνταπόδομα (L 14:12).

34. Ἀλλʼ ὅταν ποιῇς δοχὴν, κάλει πτωχοὺς, ἀναπήρους, χωλοὺς, τυφλοὺς (L 14:13),

35. καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι· ἀνταποδοθήσεται δέ σοι, ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων, παρὰ τοῦ Θεοῦ (L 14:14).

36. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.